Marijke, 75 en Peter, 76, Bruntenhof

Marijke: “We wonen hier nu 18 jaar, sinds 1999. Ik zat vroeger in de Gemeentelijke Monumentencommissie en hoorde toen van het Utrechts Monumentenfonds waar je je kon inschrijven voor het huren van een monumentaal huis. Op termijn wilden we vanuit Odijk wel terug naar de stad, als de kinderen uit huis zouden zijn. Om dan in een monument te wonen, daar hadden we wel iets mee. En zo is het gekomen.”

Peter: “Het Monumentenfonds bezit ruim 100 panden in de stad en als er een pand leeg komt, dan hebben zij een lijst van mensen die er zouden willen wonen. Wij stonden voor dit huis op nummer 7 van de lijst, dus wij dachten dat is een kansloze missie.”

Marijke:. “We hebben wel veel aan dit huis gedaan. We hebben centrale verwarming aangelegd en een nieuwe keuken, want ze hadden hier een keukenblok staan dat je nog niet in een caravan wil hebben, bij wijze van spreken. We hebben op zolder kasten laten maken en zijn de eersten die het boven bewoonbaar hebben gemaakt. Dit huis is trouwens van eind 14de eeuw, heel oud dus. Frederik Brunt heeft dit gekocht in 1621 en heeft er het hoofdgebouw van gemaakt.”

Peter: “De zestien huisjes (kameren genoemd) zijn er later naast gebouwd. Hij bestemde die voor de armen. Ze woonden er gratis en kregen voedsel en brandstof uitgedeeld vanuit het hoofdgebouw”

Marijke: ” De Bruntenhof heeft een gemeenschappelijk tuin. Dat vond ik ook zo aantrekkelijk. Ik hou van tuinieren. Daar heb ik negen jaar in gewerkt. Het was wel een enorme overgang van Odijk naar de stad. We hebben daar wel prima gewoond. Het was een fijne plek om kinderen groot te brengen, maar ik zou er niet meer terug willen.

We gaan graag naar concerten, zo prettig dichtbij nu. Ook bioscoop en schouwburg zijn hier niet ver vandaan. Vanuit Odijk gingen we meestal met de trein naar de stad voor de concerten. Dus dat is een enorm voordeel. En we hebben allebei iets met de cultuurhistorie en monumentenzorg.”

Peter: “Het is een feest om hier te lopen, niet alleen in ons eigen straatje, maar ook gewoon in de stad. We lopen alles in de binnenstad.”

Marijke: “Het is hier stiller dan in Odijk. Je hoorde daar de snelweg en de provinciale weg. het is hier echt stiller dan in Odijk. We hebben een magnifiek uitzicht. Dit heeft gewoon alles. Utrecht is mijn stad.

We wandelen hier veel en met de kleinkinderen gaan we wel eens picknicken in het Lepelenburgpark en naar het Spoorwegmuseum. We genieten hier ook zo van het Zocherplantsoen met die prachtige hoge bomen. Je hoort hier de Specht roffelen en sinds kort ook het geluid van Halsbandparkieten. De Nachtegaal was hier vorig jaar op de heuvel voor ons huis. Zolang we hier kunnen wonen blijven we hier wonen.”