Martin 67 jaar (1950) & Truus 66 jaar (1951) Agnietenstraat

Truus: “Ik woon hier al 43 jaar en Martin woont hier nu zo’n 12 jaar. Ik heb hier eerst met mijn eerste man gewoond en de kinderen.”

Martin: “We hebben het andersom gedaan. Eerst hebben we de kinderen van Truus opgevoed tot ze het huis uit waren. Toen zijn we getrouwd en daarna zijn we gaan samenwonen.”

Truus: “We hebben eerst nog een jaar apart gewoond terwijl we al getrouwd waren. We hadden allebei een lekkere ruimte en we woonden al zo lang alleen dat we dachten: ‘ach samenwonen, waarom zou je het doen’. Maar het werd toch een beetje duur eigenlijk achteraf.”

Martin: “Ik woonde op de Oudegracht in een appartement . Daar ging natuurlijk de huurprijs elk jaar weer omhoog. Het was prachtig wonen daar, alleen het werd steeds drukker in de stad en ja het is natuurlijk prijzig om twee huizen te onderhouden.”

Truus: “Het bevalt mij hier uitstekend. Ik zou eigenlijk nergens anders meer willen wonen. Misschien wel omdat je vergroeid bent met de buurt. Ik ken natuurlijk hier heel veel mensen. Je zegt veel mensen goeiedag. Het is een beetje dorps hier zo tussen die singels, vind ik. En ook de sfeer. Ik vind het prettig met de Willem Arntsstichting erbij, de verscheidenheid aan mensen. Van de mensen van het Willem Arnts heb je geen last. Wel meer van de instellingen op de Lange Nieuwstraat. Daar zitten dan de ouwe junks en de psychiatrische junks en dat vind ik wel echt overlast geven, maar van de Willem Arnts heb ik niet zo’n last. Je wordt er ook wel tolerant van. Het hoort er een beetje bij.”

Martin: “Het enige wat we proberen is de zaak zo open te houden in het park hier achter ons huis dat er zomers niet al te veel geslapen wordt, want het vervuild zo. Dat doen we met hulp van de parkbeheerder. Vorig jaar zomer was er echt een rattenplaag, langs dit stukje, ze liepen hier in de tuin heen en weer te springen en dat komt door de struiken hier achter.”

Truus: “Daar slapen daklozen onder, en dan natuurlijk poepen en troep maken en dat trekt ratten aan. Nu hebben ze de struiken lekker gesnoeid. Het is echt een stuk opener.”

Martin: “Overlast hebben we eigenlijk helemaal nooit hier. Een aantal jaar geleden toen de kinderen van Truus klein waren toen was het hier een homo-ontmoetingsplaats vooral hier achter. Daar had je niet echt overlast van, maar het was drukker. Het is nu een stuk rustiger. Wij zeggen wel eens tegen elkaar dat dit wel echt de ideale plek is in de binnenstad voor ons.”

Truus: “Je hebt een prachtig uitzicht hier. Dat is natuurlijk leuk als je zo woont.”

Martin: “Je merkt ook wel in de straat dat hier ontzettend veel mensen net zo lang hier wonen als Truus hier woont. Een fors aantal ouwe getrouwen.”

Truus: “Mensen gaan hier niet zo snel weg. Het is op zich een goed straatje. Iedereen houdt elkaar een beetje in de gaten, maar we komen niet bij elkaar over de vloer, behalve dat we hier bij de Fundatie een keer boerenkool eten of een borrel hebben en dan komt ook eigenlijk iedereen. Ik denk niet dat we hier weggaan. Het is wel veel trappen lopen, maar dan kunnen we een liftje doen. En we kunnen altijd nog beneden wonen. Dat is nu verhuurd, maar als het nodig zou zijn kunnen we daar wonen.”

Martin: “Ik heb geen enkele behoefte om hier te vertrekken. Het leukste van hier wonen, buiten het huis en de plek, is dat het mij niet gemêleerd genoeg kan zijn. Ik vind het ontzettend leuk dat het Nijntje museum erbij is gekomen, dat hele bussen Japanners hier door de straat scharrelen. Ik vind het allemaal prachtig en als je ziet hoe dat ook gewoon mengt, alle mensen door elkaar. D’r gebeurt eigenlijk nooit iets negatiefs.”