Tarq (78), voormalig stadsarcheoloog, Bartholomeus Gasthuis.

“In augustus 2015 heb ik een herseninfarct gekregen. Ik woonde in Bennekom al 50 jaar en ik forensde naar Utrecht. Als een soort overbrugging heb ik na het herseninfarct eerst op Kanaleneiland gewoond. Vrij snel ben ik hier op de wachtlijst gekomen, maar die is lang en dat is natuurlijk een heel gunstig teken. Op 19 november van het afgelopen jaar 2016 kon ik in het Bartholomeus Gasthuis terecht.

Ik wilde niet in Bennekom blijven, omdat ik heel veel vrienden en kennissen heb hier in de stad. Bovendien is de bereikbaarheid goed, want ook uit Bennekom komen ze vaak hier op bezoek. Het is met de trein maar 23 minuten en dat kuiertje vanaf het station naar hier is ook niet zo erg lang. Ik heb een zoon hier in Utrecht wonen en een zoon en dochter in Amsterdam, dus die komen ook regelmatig en ik heb nog een schoonzusje en een zus hier in Utrecht wonen. Dus de familie zit hier ook wel in de buurt. Mijn vrouw is acht jaar geleden overleden, toen was ze 72. We waren 44 jaar samen.

Ik had uiteraard liever nog thuis gewoond, maar als het dan toch moet kun je niet beter zitten dan hier. Qua locatie en ambiance en natuurlijk het feit dat het een instelling is die hier al 650 jaar zit dit jaar. Ik vind het heerlijk in zo’n historisch pand. Vrienden zeiden ook allemaal: ‘dit is de enige plaats waar je thuishoort.’

Het grappige is, dan ga je hier naar binnen en dan loop je bij voortduring tegen bekenden op. Dus wat dat betreft voelt het heel bekend allemaal. Heel prettig.

Nu kom je natuurlijk anders binnen dan vroeger. Vroeger kwam ik hier nog wel eens binnen als ik een groep door de stad rondleidde. Ik had een goede verhouding met de toenmalig directeur hier en dan liep ik naar binnen, vroeg aan de receptie: ‘is de directeur binnen, ja, mag ik hem even wat vragen, ja dat is goed.’ En dan vroeg ik of we nog even de regentenzaal in mochten, want dat is een wonderschoon iets. Daar zit een wandtapijt in van 1648 en dat geeft een boslandschap weer. Als je daar langsloopt dan draaien de lanen met je mee. Dat is een soort optisch bedrog, buitengewoon knap en heel leuk om te zien.

Eens in de maand in het seizoen heeft de vereniging Oud-Utrecht hier zijn historisch café, dus dat is ook altijd heel leuk. Daar kan ik zo met de rolstoel naartoe rijden. Even de lift in naar boven en dan is het in één van die grote zalen daar.

De stadsbuitengracht is de grens van het Middeleeuws Utrecht sinds 1122, dus dat alleen al. Daarbinnen heb je de oude stad en daar lag natuurlijk een niet onbelangrijk deel van mijn werk. Tegenwoordig is Leidsche Rijn archeologisch gezien ook belangrijk met De Hooge Woerd. Dat vind ik zoiets moois. Dat je daar ook zomaar in kan, gratis en voor niks. Dat is heel on-Nederlands, maar het schijnt te werken. Ze halen hun inkomsten uit andere bronnen, zoals het café en de theaterzaal.

In 1972 is de singel dichtgegooid. Eén van mijn allereerste werkjes als stadsarcheoloog was aan de keermuur van de Catharijnesingel. Dat weet ik nog. Het werd daar allemaal dichtgegooid en toen kwam die keermuur tevoorschijn. Dat heb ik in maart ’72 al wat zitten documenteren. De muur was geweldig aangetast door het water en de vorst. Het was een bakstenen muur, dus dat is een lappendeken die je daar tevoorschijn kreeg.

Dat ze de singel dicht gingen gooien, dat was niet leuk. Toen zagen we ook al dat het een grote fout was. Het heeft even geduurd voordat men daar algemeen achter was. Nu wordt die fout weer hersteld. We mogen allang blij zijn dat ze ‘m niet helemaal dichtgegooid hebben, want het aller-oorspronkelijkste plan was om ‘m helemaal dicht te doen voor een rondweg. Minister Marga Klompé heeft dat verhinderd. Zij heeft persoonlijk ingegrepen, waardoor het maar een deeltje is geworden en je die malle snelweg kreeg van niks naar nergens.

Er zijn natuurlijk zoveel mooie stukken aan de singel. Het zuidelijk deel bij de bolwerken is heel prachtig. Dat zicht zo op Manenburg vanaf het Ledig Erf. Dat vind ik een heel mooi stuk.”