Hugo 56 (1961), Margot 55 (1961), Jona (19), Zita (17), Wittevrouwenkade

Hugo: “Wij woonden op de Zwaluwstraat, dat zijn kleine arbeiderswoningen. We hebben daar met veel plezier gewoond. Het was daar een leuk straatje, leuke wijk, maar die huisjes waren erg klein en we hadden in ’94 ons eerste kind gekregen, onze dochter Dido. ”

Margot: “En we hadden ambities voor nog een kind.”

Hugo: “We zaten vast aan het treinstation dus we moesten wel dicht bij het centrum blijven wonen. De gemeente weigerde een vergunning om uit te bouwen. Op een gegeven moment zagen we dit te koop staan, maar het was dit voorhuis en ook het achterhuis.”

Margot: “Het was echt giga en ook wel heel prijzig. Dat konden we sowieso niet doen. We hadden wel gedacht: ‘zou je het dan met anderen kunnen doen’, met vrienden misschien, maar dan was het achterhuis eigenlijk weer veel te klein. Dat was ongeveer de helft van dit huis.”

Hugo: “Maar goed ik ben wel bij de makelaar wezen vragen hoe het nou zat, maar die legde uit, dat het van binnen een drama was. Utrecht heeft heel lang het beleid gehad dat asociale gezinnen, die je niet in een wijk kon handhaven, in zo’n pand als dit zaten. Later was ik weer bij die makelaar om toch een hypotheek advies te vragen en die zei dat het pand veel te duur was en veel te slecht. Dus ik teleurgesteld naar buiten en toen zag ik dat er iemand…..”

Margot: “Toen ging Hugo naar buiten en toen hadden ze net dit pand kadestraal gesplitst.”

Hugo: “Ik zag ze gewoon de kaartjes verwisselen. Want het stond al een jaar te koop en Mitros, de eigenaar, die wilde er vanaf.

Margot: “Het achterhuis was echt niet normaal, want daar hadden ze op de eerste verdieping gewoon een kennel gehouden. Alles was doorgezeken. Als je daar de deur opendeed dan kwam daar een waanzinnige stank uit en dat bleef in dat hele huis hangen.”

Hugo: “De makelaar zei: ‘we gaan even het hele huis zien, maar d’r is één kamer, die laat ik je als laatste zien en als je dat gezien hebt dan weet je waarom. Dat was die kamer.”

Margot: “Ja jij dacht we gaan dit doen, maar ik dacht: ‘we gaan dat echt niet doen’.”

Hugo: “Toen zijn Margot en ik koffie gaan drinken en heb ik echt drie kwartier op haar ingepraat dat dit echt nooit meer voorbij zou komen. Na die drie kwartier ben ik naar de makelaar gegaan en toen heb ik de vraagprijs geboden.”

Margot: “De anderen waren nu ook bereid om de vraagprijs te gaan bieden. Toen hebben we 6000 meer geboden. En toen hadden we het.”

Hugo: “Toen hadden we onze bouwval aan de singel!

Margot: “Het is echt een geweldige plek. Juist door al die mooie details, zoals de haarden en het houtwerk. Ja die deuren alleen al zien er geweldig uit. Dat vind je gewoon niet meer. Ze waren wel bijna allemaal stuk maar nog te restaureren.”

Hugo: “De plek is natuurlijk fantastisch. We zitten iets van de straat af, we hebben groen en je zit middenin de stad. Als je uit eten wilt of een biertje wil drinken, loop je alleen maar. Je bent overal zo. Op de fiets, naar de markt, vlakbij het station. Dat is allemaal super.”

Margot: “Het is toch wel een beetje een oase. Ondanks dat je denkt van ik zit middenin de stad heb je hier een joekel van een tuin. Ook in het weekend, zeker zondagochtend en ook zaterdagochtend is het gewoon echt heel stil en rustig en we hebben vogeltjes, allerlei soorten.”

Hugo: “We zitten aan het singelpark. Het is echt geweldig, je hebt eigenlijk een hele dunne strook, maar als je wil lopen is het wel 3 kilometer groen. En uiteindelijk is de balans positief, maar we hebben wel overlast gehad. Van het Snurkhuis bijvoorbeeld dat hier eerst zat. Nu zit Singelzicht er en dat gaat nu best goed.”

Margot: “Wij hebben dit wel echt gebouwd zoals we dat zelf wilden. We hebben alles bijna zelf gedaan. Er zit gewoon heel veel van ons in het huis en ook in de tuin. Dat was gewoon een aangetrapt veld. Dat hebben we zelf ook helemaal opgeknapt. Het is gewoon ons thuis.”

Hugo: “Er zitten jaren van mijn leven in dit huis. Het beeld dat in de tuin staat dat heeft mijn vader gemaakt toen hij nog aan het beeldhouden was. Dus ja er zit zoveel in. Ik zou het enorm moeilijk vinden om hier weg te gaan.”

Margot: “Nu denk ik van we krijgen ook meer tijd. Kunnen we genieten van dat we midden in het centrum wonen en allerlei dingen kunnen doen. Ik weet niet hoe het straks is als de kinderen niet meer thuis zijn, want dan is het wel groot. Als het nodig is kunnen we misschien een deel verhuren. Ik hoop wel dat we hier samen heel oud gaan worden.”

Hugo: “Dat is wel het plan. Het is zo’n mooie plek.”