Lucia, 58 jaar, directeur Stadsschouwburg Utrecht

“Ik ben nu iets meer dan 10 jaar directeur van Stadsschouwburg Utrecht. Ik ben een Utrechtse van geboorte, geboren op Zuilen, opgegroeid op Kanaleneiland. Tijdens mijn studie aan de Akademie voor Expressie woonde ik eerst in de Vogelenbuurt en daarna in Wijk C. Daarna ben ik naar Amsterdam gegaan om theaterwetenschappen te studeren.

Ik heb een overzichtelijk CV. Ik ben rechtstreeks van de universiteit directeur geworden van een heel klein theater in Zwijndrecht, dat moest toen nog afgebouwd worden. Ik was de eerste directeur daar. Na vijf jaar ben ik eerst adjunct en later directeur geworden van Schouwburg Kunstmin in Dordrecht aan de andere kant van het water. En toen vroegen ze in 2007 of ik geïnteresseerd zou zijn om in deze schouwburg te komen werken. Daar moest ik wel even over nadenken, want je gaat dan terug naar de stad waar je als adolescent afscheid van genomen hebt. Heel lang heb ik niet hoeven twijfelen hoor,  want ik vind het echt heel fijn om weer, dat is ook in mijn werk heel fijn, in de stad te wonen waar ik zoveel meegemaakt heb.

Op de eerste dag dat ik hier werkte wist ik gewoon de weg. Ik had hier natuurlijk nog vrienden en familie wonen, dus ik kwam nog steeds wel in Utrecht.  Ik zeg niet dat het thuiskomen was, maar het was wel heel vertrouwd om hier aan het werk te gaan.

Ik vind het werk heel leuk. Wat heel bijzonder was om te mogen doen, was de verbouwing van de schouwburg. Dat was eigenlijk al aan de orde in de sollicitatieprocedure in 2007. Uiteindelijk hebben we in 2014 hier de hekken omheen gezet en in 2016 was het klaar. Zo’n aanlooptijd heeft dat gewoon. Het was heel waardevol om mee te mogen denken over hoe gaan we dit gebouw optimaliseren en zorgen dat vooral onze gasten beter ontvangen kunnen worden. Ik ben vooral heel trots op de verbouwing van de Blauwe Zaal, wat een fantastische vlakke vloertheater geworden is en als je de verduisteringsschermen omhoog doet dan kijk je gewoon naar de Dom. Dat we hier in café Mevr. Dudok nu naar buiten kunnen kijken het park in was een paar jaar geleden niet mogelijk, toen was de façade helemaal dicht. De schouwburg was al een heel transparant gebouw en is dat na de verbouwing nog meer. Sinds 2010 is het gebouw ook nog een rijksmonument geworden, dus we hebben echt met respect voor de monumentale waarde verbouwd.

Ik woon nu ook weer in Utrecht, in de binnenstad. Ik vind het een groot voorrecht om zo dichtbij het werk te kunnen wonen. Ik kan lopend naar het werk, maar ik ga altijd op de fiets. Ik blijf hier zeker nog voorlopig. Daarvoor het ik het veels te veel naar mijn zin.

Ik heb een band met de singel doordat ik er werk en ik wandel regelmatig langs de singel. Soms maak ik een kanotochtje. Mijn werkkamer kijkt uit over het water. Ik zie rondvaartboten, kano’s en waterfietsen voorbij komen. En water is altijd fijn. Utrecht heeft natuurlijk niet van dat grote water, zoals Rotterdam de Maas heeft en Amsterdam het IJ, maar Utrecht ligt wel in een waterrijk gebied met veel plassen. Ik vind het heel fijn dat er ook water in de stad is, zoals de Vecht. Het is soms wel jammer dat je zo snel uitgekanood bent, maar straks kun je rondvaren.”