Jeroen Bartelse, directeur Tivoli Vredenburg 51 jaar, Vredenburgkade

“Ik woon nu 18 jaar in Utrecht. Altijd in de buurt van de singel. Eerst aan de Catherijne Singel, daarna in Buiten Wittevrouwen. Voor mij was Utrecht altijd woonstad. Het is de plek waar onze kinderen – drie jongens –  zijn geboren, waar we lief en leed hebben meegemaakt. Toen de jongens nog klein waren, wandelden we met het gezin vaak langs de singel. We konden zo vanuit huis langs het water kuieren. D’r is één plekje uit dit tijd waar ik mooie herinneringen aan heb. Bij het Lucasbolwerk, meteen in het park staat nog een stukje stadswal. Op die oude muur legden we onze handen. Dan voelden we even het verleden.

Sinds de zomer van 2018 is Utrecht voor mij ook werkstad. Sindsdien werk ik hier als algemeen directeur van TivoliVredenburg. Aan de singel dus. Vanaf de bouw van het nieuwe pand voelde ik er al een verbinding. Ik reed bijna elke dag op mijn fietsje naar het station en zag dan vanuit mijn ooghoek het geraamte verijzen. Eerst die grote liftschachten en vervolgens al die zalen. Toen dacht ik wel van wauw, wat hier wordt gebouwd is wel heel bijzonder. Zo’n icoon van een muziekgebouw, voor alle genres en stijlen. Dat zie je nergens in de wereld.

Ik ben rond de opening van TivoliVredenburg veel komen kijken. Bij het deftige deel, waar de koning kwam en waar je je nette pak aan deed, bij het nachtelijke deel om met m’n vrienden uit te gaan en overdag met de kinderen. Heb in die tijd thuis gezegd dat ik daar wel een keer wilde werken. Mooi dat het vijf jaar later ook zover is gekomen.

Mijn voorgangers en collega’s hebben hier echt een huzarenstukje geflikt. Je moet je voorstellen dat er een kaal gebouw wordt opgeleverd en je krijgt op een goeie dag 1200 sleutels. Ga er maar een muziekpaleis van maken. Ze hebben het gedaan met een oneindig verlangen naar muziek. Die eerste jaren waren niet gemakkelijk. Het gebouw zat nog vol kinderziektes, de financiële basis was te om smal om mee te werken. En Utrecht omarmde ook nog niet direct zo’n nieuw pand. Veel Utrechters hadden natuurlijk herinneringen aan het oude Tivoli en aan muziekgebouw Vredenburg van weleer. En dan is daar ineens zo’n modern reusachtig pand. Maar inmiddels bruist het hier, hebben we dagelijks drommen bezoekers en worden nieuwe herinneringen gemaakt. Laatst zei iemand tegen mij dat hij vanwege het nieuwe TivoliVredenburg na zijn studie niet verhuist is. Kijk, daar word ik blij van.

Het is fijn dat de singel terug is. Wij staan haast met onze voeten in het water. TivoliVredenburg was al een bijzonder gebouw. Maar nu de singel open is, krijgt het iets monumentaals.”